سایت وادقان

به دلیل رفع برخی نواقص و تکمیل بعضی از صفحات سایت مهدیه وادقان از نیمه دوم اردیبهشت لغایت 15/خرداد/1392 به روز رسانی نخواهد شد. پست الکترونیکی زیر ، برای دریافت انتقادات و پیشنهادات شما عزیزان فعال است. mahdiehvadeghan@gmail.com

اقدام ناجوانمردانه سلفی ها و وهابی های مزدور در تخریب و نبش قبر "حجربن عدی" صحابی جلیل القدر رسول خدا(ص) و یار وفادار حضرت علی(ع) و به آتش کشیدن مرقد جعفر طیار صحابی پیامبر (ص) را به شدت محکوم می کنیم. دشمنان اسلام و در رأس آنها آمریکا و اسرائیل می‌خواهند با تشویق کردن این جنایات، جنگ مذهبی وفرقه‌ای در میان مسلمین ایجاد کنند، ولی به یقین با بیداری اسلامی هرگز موفق نخواهند شد.                                                                "هیئت رئیسه و کانون فرهنگی مهدیه وادقان"

آیت الله بهجت(ره) فرمود: وقتى تأمّل مى کنیم مى بینیم همه قضایاى امام حسین(علیه السلام) در یک روز واقع شد و وقتى مردم کوفه و بصره از قضیّه قتل آن حضرت(علیه السلام) مطّلع شدند، ناراحت شدند و از ابتلاى آن حضرت و شهادت اسارت اهل بیت(علیهم السلام)، خدا مى داند که اهل ایمان چه قدر ناراحت بودند، به حدّى که گویا باورشان نمى شد..... آیت الله بهجت(ره) فرمود: وقتى تأمّل مى کنیم مى بینیم همه قضایاى امام حسین(علیه السلام) در یک روز واقع شد و وقتى مردم کوفه و بصره از قضیّه قتل آن حضرت(علیه السلام) مطّلع شدند، ناراحت شدند و از ابتلاى آن حضرت و شهادت اسارت اهل بیت(علیهم السلام)، خدا مى داند که اهل ایمان چه قدر ناراحت بودند، به حدّى که گویا باورشان نمى شد. در طول این مدّت دل اهل ایمان خون بود. امّا ما بیش از هزار سال است که گرفتاریم و حضرت حجّت(عج) گرفتار است و دشمن ها نمى گذارند بیاید و او را حبس کرده اند. آیا حبسى از این بالاتر که نتواند خود را در هیچ آبادى نشان دهد و خود را معرّفى کند! در این ما فوق هزار سال که آن حضرت در زندان است، خدا مى داند که قلوب اهل ایمان چه قدر خون است. آیا شایسته است که حضرت غائب(عج) در مصایب و گرفتارى شبیه قضیّه ى حسین بن على(علیه السلام) به این مدّت طولانى گرفتار باشد و ما برقصیم و شادى کنیم؟! "" تا کی باید بار گناهان و اشتباهات خود را متوجه دیگران و دیگر چیزها بکنیم؟ تا کی بایستی این همه مصیبت را به خاطر بی توجهی و فراموش کردن امام زمانمان(علیه السلام) تحمل کنیم؟ تا کی می خواهیم خود را گول بزنیم و بیدار نشویم؟ پس کی بناست علت اصلی آن را متوجه شویم؟ پیشوای پنجم شیعیان، امام باقر(علیه السلام) می فرماید: هرگاه خداوند بخواهد بر مردم غضب کند (آن هم به خاطر اعمال ناشایست مردم) ما اهل بیت را از مجاورت با آن ها دور می کند. (اذا غضب الله تبارک و تعالی علی خلقه، نحانا عن جوارهم".(1) بیش از هزار سال پیش که حدود هشتاد سال از دوران غیبت کبرای امام زمان(علیه السلام) می گذشت، آن حضرت در نامه‌ای به شیخ مفید(ره) فرمودند: "ما به خبرهای شما احاطه کامل داریم و چیزی از خبرهای شما برای ما پنهان نمی ماند و آگاهیم از ذلت و خواری که به شما رسیده، از زمانی که عده ای از شما تمایل نموده اند به عقاید و اعمالی (ناپسند) که گذشتگان صالح از آن دور بودند و عهد و پیمانی را که از آن ها گرفته شده بود (نسبت به امام زمانشان) بدور انداختند گویا که نمی دانند." وقتى تأمّل مى کنیم مى بینیم همه قضایاى امام حسین(علیه السلام) در یک روز واقع شد و وقتى مردم کوفه و بصره از قضیّه ى قتل آن حضرت(علیه السلام) مطّلع شدند، ناراحت شدند و از ابتلاى آن حضرت و شهادت اسارت اهل بیت(علیه السلام)، خدا مى داند که اهل ایمان چه قدر ناراحت بودند، به حدّى که گویا باورشان نمى شد نکته قابل توجه اینجاست که این توقیع در سال های اولیه دوران غیبت فرستاده شده است، اکنون که وضع بسیار بدتر از آن زمان است و مردم در سختی ها، فشارها و فساد بسیار بیشتری گرفتار شده اند. علاوه بر اینکه امام زمان(علیه السلام) چشم خداست و تمام زندگی ما را می بیند، در هفته دو بار نامه اعمال ما خدمت ایشان عرضه می شود و عملکردهای ما را ملاحظه می فرمایند و بر اساس آنچه عمل کرده ایم، با ما رفتار می کنند. آیا می خواهید بدانید فاصله ما با امام زمانمان چقدر است و معنای غربت و تنهایی چیست؟ به این چند جمله ساده و عامیانه خوب دقت بفرمایید؛ به ما فرموده اند که روز جمعه احتمال ظهور حضرت ولی عصر(ارواحنافداه) بیشتر است. "یا مولای هذا یوم الجمعه و هو یومک المتوقع فیه ظهورک"(2) حال اگر عصر جمعه ای بعد از نماز مغرب و عشاء، کسی به ما بگوید که امروز هم گذشت و امام زمان (ارواحنا فداه) ظهور نفرمودند و سپس چند لحظه بعد به ما خبر بدهند که از امروز مثلاً سیب زمینی کیلویی بیست تومان گرانتر شده است، شما را به خدا قسم برای کدام یک از این خبرها بیشتر ناراحت می شویم؟ برای کدام یک بیشتر دلهره پیدا می کنیم؟ نگران کدام یک می شویم؟ آیا زمانی که مثلا دخترمان از مدرسه برمی گردد، اول می پرسیم دخترم در راه حجابت را رعایت کردی تا قلب نازنین امام زمان(علیه السلام) را نرنجانی؟ یا ابتدا می پرسیم نمره امتحانت چند شد؟ آیا از پسرمان می پرسیم که همزمان با امام زمانت، نمازت را خواندی؟ یا اول می پرسیم مسابقه امروز را بردی یا نه؟ اصلاً به زندگی هایمان نگاه کنیم، آیا رنگ و بوی امام زمان(علیه السلام) را می دهد؟ آیاتابلویی که به دیوار خانه نصب کرده ایم، آیا وسایلی که مورد استفاده قرار می دهیم، آیا نوع زندگیمان امام زمان پسند هست؟ آیا نوع معاشرت های ما طوری هست که امام زمان هم وارد مجلسمان شوند، همنشین با ما شده و نظر لطفی داشته باشند؟ یا نه؛ آن قدر محرم و نامحرم بی پروا با هم اختلاط دارند که قلب مهربان امام زمان(علیه السلام) را می رنجاند؟ بیش از هزار سال پیش که حدود هشتاد سال از دوران غیبت کبرای امام زمان(علیه السلام) می گذشت، آن حضرت در نامه ای به شیخ مفید(ره) فرمودند: "ما به خبرهای شما احاطه کامل داریم و چیزی از خبرهای شما برای ما پنهان نمی ماند و آگاهیم از ذلت و خواری که به شما رسیده، از زمانی که عده ای از شما تمایل نموده اند به عقاید و اعمالی (ناپسند) که گذشتگان صالح از آن دور بودند و عهد و پیمانی را که از آن ها گرفته شده بود (نسبت به امام زمانشان) بدور انداختند گویا که نمی دانند" آیا ظاهر خود و خانواده مان آن طوری هست که مورد قبول و رضایت امام زمان(ارواحنا فداه) باشد؟ آیا طریقه درآمدمان طوری هست که امام زمان(علیه السلام) به آن برکت دهند و یا قدم به خانه ما گذاشته و بر سرسفره ما بنشینند؟ و خلاصه اینکه آیا روش زندگی ما همانگونه است که امام عصر(علیه السلام) می پسندد؟ دوستی می گفت داشتم از حرم مطهر امام رضا(علیه السلام) بیرون می آمدم، دیدم شخصی فریاد می زند؟ آی دزد، پولم را دزدیدند و …، مردم هم با یک حالت تأسف و دلسوزی به او نگاه می کردند، با خودم گفتم: الان اگر کسی فریاد بزند: امام زمانم نیست، امام زمانم نیامد و …، مردم با یک حالت تمسخر به او نگاه می کنند و می گویند: او دیوانه شده است. همه این ها یک طرف که اینگونه نیستیم، گاهی در زندگی مان طوری رفتار می کنیم که انگار از امام زمان(عج)، از آن کسی که اصلا کسی وجود ما به طُفیلی ایشان و به خاطر وجود ایشان خلق شده(3)، طلبکار هم هستیم. به هر حال یادمان نرود که علاوه بر اینکه امام زمان(علیه السلام) چشم خداست و تمام زندگی ما را می بیند، در هفته دو بار نامه اعمال ما خدمت ایشان عرضه می شود و عملکردهای ما را ملاحظه می فرمایند و براساس آنچه عمل کرده ایم، با ما رفتار می کنند.   پی نوشت: 1- اصول کافی ، کتاب الحجه ، ح31 2- مفاتیح الجنان –زیارت روز جمعه امام زمان(علیه السلام) 3- حضرت ولی عصر(علیه السلام) می فرمایند: "نحن صنایع الله و الخلق بعد صنایعنا". الاحتجاج ،شیخ طبرسی،ج2، ص466

شبی ستاره چشمش ظهور خواهد کرد مرا ز غربت این کوچه دور خواهد کرد طلوع می‌کند از سمت آسمان مردی نگاه پنجره را غرق نور خواهد کرد هزار حنجره آواز سبز و شورانگیز نثار این نفس سوت و کور خواهد کرد و واژه‌های پر از انتظار می‌دانند که از حوالی شعرم عبور خواهد کرد می‌آید از دل ویرانه‌های شب مردی که جای پای خدا را مرور خواهد کرد "اللهم عجل الولیک الفرج" شعر از : محبوبه بزم آرا

صیانة الماشطة، آرایشگر دختر فرعون و همسر خربیل، مردى که در قرآن کریم از او به «مؤمن آل فرعون‏» یاد شده، مى‏باشد. این بانو، در ثبات ایمان و صبر و تحمل، کارى کرد که نظیر آن در تاریخ کمتر دیده شده است و در کتاب «خصائص الفاطمیه‏» روایت‏شده که در دولت‏حقه‏ى امام زمان علیه السلام سیزده زن براى معالجه‏ى مجروحان به دنیا رجعت مى‏کنند که یکى از آن‏ها همین «صیانة الماشطة‏» است... صیانة الماشطة، آرایشگر دختر فرعون و همسر خربیل، مردى که در قرآن کریم از او به «مؤمن آل فرعون‏» یاد شده، مى‏باشد. (1) این بانو، در ثبات ایمان و صبر و تحمل، کارى کرد که نظیر آن در تاریخ کمتر دیده شده است و در کتاب «خصائص الفاطمیه‏» روایت‏شده که در دولت‏حقه‏ى امام زمان علیه السلام سیزده زن براى معالجه‏ى مجروحان به دنیا رجعت مى‏کنند که یکى از آن‏ها همین «صیانة الماشطة‏» است. از ابن عباس - صحابى پیامبر - روایت‏شده که رسول خدا صلى الله علیه و آله فرمود: «وقتى در معراج بودم، رایحه و بوى بسیار خوش و نیکویى به مشامم رسید، به جبرییل گفتم: این چه بویى است؟ جبرییل گفت: این رایحه و بوى خوب، مربوط به آرایشگر آل فرعون و فرزندان اوست.» × × × روزى «صیانه‏» مشغول آرایش و شانه کردن موى دختر فرعون بود، ناگاه شانه از دست او افتاد، آن را برداشت و گفت: «بسم الله‏» دختر فرعون به او گفت: آیا پدر مرا مى‏گویى؟ صیانه گفت: خیر، بلکه کسى را مى‏گویم که پروردگار من و پروردگار تو و پدر توست. دختر فرعون گفت: حتما این حرف تو را به پدرم خواهم گفت. صیانه هم گفت: بگو، من هیچ ترسى ندارم. دختر فرعون این جریان را به پدرش گفت. فرعون آتش خشمش مشتعل گشت و دستور داد صیانه و فرزندانش را حاضر کردند. به او گفت: پروردگار تو کیست؟ صیانه گفت: پروردگار من و پروردگار تو الله است. هر چه فرعون خواست او را از این عقیده منصرف کند، نتوانست. به او گفت: اگر از این عقیده‏ات دست‏برندارى، تو را و فرزندانت را در آتش مى‏سوزانم. صیانه گفت: بسوزان، مرا باکى نیست. فقط از تو مى‏خواهم که پس از سوزاندن، استخوان‏هایمان را جمع کنى و آن‏ها را دفن نمایى. فرعون گفت: این خواسته‏ات را به خاطر حقى که بر ما دارى اجابت مى‏کنم. دستور داد تنورى از مس ساختند و در آن آتش افروختند. یک پسر او را در آتش انداختند تا پاک بسوخت و آن زن نظاره مى‏کرد و یک یک، بقیه‏ى فرزندانش را نیز در آتش انداختند تا این که نوبت‏به طفل شیرخواره رسید. حال صیانه منقلب گردید; در آن حال کودک شیرخواره به زبان آمد و گفت: «اى مادر! صبر کن که تو بر حق هستى و بین تو و بهشت‏یک گام بیشتر نیست.» پس طفل را با مادرش در تنور انداخت و سوزانید. گر ببینى یک نفس حسن ودود اندر آتش افکنى جان و وجود (2) در آن حال «آسیه‏» همسر فرعون دید که ملایکه روح صیانه را به آسمان مى‏برند، چون این صحنه را دید، یقین و اخلاص و تصدیق او زیادتر گشت. در همین هنگام، فرعون بر آسیه وارد شد و از آن چه با صیانه کرده بود، خبر داد. آسیه گفت: واى بر تو اى فرعون! چه چیز تو را بر خداوند جل و علا جرات داده و جسور نموده؟ ! فرعون گفت: شاید تو هم به جنونى که دوستت مبتلا شده بود، گرفتار شده‏اى! آسیه پاسخ داد: من به جنون مبتلا نشده‏ام، ولیکن به خداوند جل و علا که پروردگار من و پروردگار تو و پروردگار عالمیان است، ایمان آوردم. فرعون مادر آسیه را حاضر کرد و به او گفت: دخترت دیوانه شده، به او بگو به خداى موسى کافر شود و گرنه قسم مى‏خورم که مرگ را به او بچشانم. مادر با دخترش خلوت کرد و از او خواست تا با خواسته‏ى فرعون همراه شود و امرش را در کفر به خداى موسى بپذیرد، اما آسیه نپذیرفت و گفت: آیا به پروردگار متعال کافر شوم! به خدا قسم هرگز چنین کارى را نخواهم کرد. فرعون دستور داد تا دست‏ها و پاهاى آسیه را به چهار میخ کشیدند و آسیه هم چنان در عذاب و رنج‏بود تا روحش به اعلى علیین و به نزد خداوند پرواز کرد. (3) داستان خربیل، همسر صیانه خربیل، پسر عموى فرعون و خزانه‏دار گنجینه‏هاى فرعون بوده است و بنابر روایت على بن ابراهیم در تفسیر قمى، وى ششصد سال خداوند را پرستید و در پنهانى او را عبادت مى‏کرد، اما روزى که حضرت موسى علیه السلام بر سحره پیروز شد، ایمانش را ظاهر کرد و همراه آنان به صلیب کشیده شد و به شهادت رسید. (4) بنابر تفسیر امام حسن عسگرى علیه السلام، خربیل، قوم خود را به توحید و یگانگى خداوند و پیامبرى موسى و برترى محمد رسول الله صلى الله علیه و آله بر جمیع رسولان و خلق خدا و برترى على بن ابى طالب علیه السلام و سایر ائمه بر بقیه‏ى اوصیاء پیامبران و به برائت و بیزارى از ربوبیت فرعون دعوت مى‏کرد، تا این که خبرچینان و بد گویان، ماجرا را به فرعون گزارش دادند و گفتند که خربیل مردم را به مخالفت تو دعوت مى‏کند و دشمنانت را بر دشمنى تو کمک مى‏کند. فرعون به آن‏ها گفت: او پسر عم من و جانشین من بر ملکم و ولى عهد من است. اگر آن چه مى‏گویید راست‏باشد، مستحق شدیدترین و سخت‏ترین عذاب به خاطر کفران نعمت من است و اگر دروغ باشد، شما مستحق شدیدترین عذاب و شکنجه مى‏باشید. سپس دستور داد خربیل و همه‏ى آن بدگویان حاضر شدند. خربیل گفت: اى پادشاه! آیا تاکنون دروغى از من شنیده‏اى؟ گفت: نه. خربیل گفت: از آنان بپرس پروردگار شما کیست؟ گفتند: فرعون. گفت: بگو خالق شما کیست؟ گفتند: فرعون. گفت: از ایشان بپرس روزى دهنده‏ى آن‏ها کیست؟ و چه کسى بلاها را از آنان دفع مى‏کند؟ گفتند: این فرعون است. آن‏گاه خربیل گفت: اى فرعون! من گواه مى‏گیرم تو را و هر که را نزد تو حاضر است که پروردگار ایشان پروردگار من است و خالق ایشان خالق من است و رازق ایشان رازق من است و اصلاح کننده‏ى معیشت آن‏ها، اصلاح کننده‏ى معیشت من است و من هیچ پروردگارى و هیچ خالقى و رازقى غیر پروردگار و خالق و رازق آن‏ها ندارم. خربیل این جملات را گفت، در حالى که غرض او، پروردگار و خالق و رازق واقعى آن‏ها بود و این معنى بر فرعون و حاضرین پوشیده ماند و گمان کردند که او فرعون را مى‏گوید. در این جا فرعون به آن‏ها گفت: اى مردان بدکردار و اى کسانى که در ملک من فساد مى‏کنید و مى‏خواهید بین من و پسر عمویم که یاور من و ولى عهد من است، فتنه به وجود آورید و در پادشاهى من رخنه بیندازید; شما مستحق شدیدترین عذاب من هستید. پس امر کرد که میخ‏ها آوردند و بر ساق‏ها و سینه‏هاى آنان کوبیدند و گوشت‏بدنشان را از استخوان جدا کردند. (5) خداوند متعال در هر حالى خربیل را حفظ مى‏کرد و خدا پرستى او هم‏چنان بر فرعون و اطرافیانش پوشیده ماند، اما زمانى که حضرت موسى علیه السلام به پیامبرى مبعوث شد و با آوردن معجزات، سحر ساحران را باطل نمود، ایمانش را ظاهر کرد و همراه آنان به صلیب کشیده شد و سرانجام به شهادت رسید. در تفسیر قمى روایت‏شده که مؤمن آل فرعون در حالى که دستان و انگشتانش بر اثر صلیب، خشک و فلج‏شده بود، با همان دستان به قومش اشاره مى‏کرد و مى‏گفت: «یا قوم اتبعون اهدکم سبیل الرشاد» (6) ; «اى قوم، مرا اطاعت کنید تا شما را به راه رشد و کمال هدایت کنم‏» و در ادامه‏ى آن خداوند متعال مى‏فرماید: «فوقیه الله سیئات ما مکروا» (7) ; «پس خداوند او را از نقشه‏هاى سوء آنان نگاه داشت.» امام صادق علیه السلام مى‏فرماید: «و الله لقد قطعوه اربا اربا ولکن وقیه الله ان یفتنوه فی دینه‏» ; (8) به خدا قسم که او را تکه تکه کردند و لکن خداوند او را از این که در دینش بلغزد حفظ کرد و نگاه داشت. و هم چنین احادیث‏بسیارى از طریق خاصه (شیعه) و عامه (سنى) وارد شده است که «صدیقان (بسیار تصدیق کنندگان پیامبران) سه کس هستند; مومن آل فرعون، مومن آل یاسین و على بن ابى طالب علیه السلام که بهترین آن‏هاست‏» . (9) پی نوشت :1) سوره‏ى مؤمن، آیه‏ى 28 «و قال رجل مؤمن من آل فرعون...» . 2) دفتر چهارم مثنوى. 3) بحارالانوار، ج 13، ص 163و 164; حیاة القلوب، ج 1، ص 243. 4) ریاحین الشریعة، ج 5، ص 153. 5) تفسیر امام حسن عسگرى علیه السلام، ص 357. 6) سوره‏ى مؤمن، آیه‏ى 38. 7) سوره‏ى مؤمن، آیه‏ى 45. 8) تفسیر قمى، ج 2، ص 258; بحارالانوار، ج 13، ص 162. 9) خصال صدوق، ج 1، ص 184; تفسیر فخر رازى، ج 3، ص 57.

جلسه هیئت رئیسه مهدیه ، مورخ 92/2/9 با حضور اکثریت اعضای هیئت رئیسه در منزل آقای رضایی برگزار گردید. جلسه ، بعد از طرح نظرات اعضاء مربوط به چگونگی انجام کار و براورد هزینه های مربوطه برای این طرح و همچنین زمان انجام این طرح به پایان رسید.

مراسم ولادت حضرت فاطمه الزهرا(س) در مهدیه وادقانزمان:سه شنبه 92/2/10 ساعت 20:45 الی 22وچهارشنبه 92/2/11 از ساعت 11 الی 13

حضرت آیت الله العظمی مرعشی نجفی(قدس سره) چنین می گوید: در ایّام تحصیل علوم دینی و فقه اهل بیت«علیهم‌السلام» در نجف اشرف، شوق زیادی جهت دیدار جمال مولایمان بقیّه الله الأعظم«علیه السلام» داشتم. با خود عهد کردم که چهل شب چهارشنبه پیاده به «مسجد سهله» بروم، به این نیّت که جمال آقا صاحب الأمر «علیه السلام» را زیارت کنم و به این فوز بزرگ نائل شوم.... تا سی و پنج یا سی و شش شب چهارشنبه ادامه دادم، تصادفاً در این شب، رفتنم از نجف تأخیر افتاد و هوا ابری و بارانی بود. نزدیک مسجه سهله خندقی بود. هنگامی که به آنجا رسیدم، بر اثر تاریکی شب،‌ وحشت و ترس مرا فرا گرفت؛ مخصوصاً از زیادی قطّاع الطّریق و دزدها می‌ترسیدم، ناگهان صدای پایی را از دنبال سر شنیدم که بیشتر موجب ترس و وحشتم گردید. به عقب برگشتم، سیّد عربی را با لباس اهل بادیه دیدم، نزدیک من آمد و با زبان فصیح گفت: « ای سیّد! سلامٌ علیکم» ترس و وحشت به کلّی از وجودم رفت و اطمینان و سکون نفس پیدا کردم و تعجّب آور بود که چگونه این شخص در تاریکی شدید، متوجه سیادت من شد؟ و در آن حال، من از این مطلب غافل بودم! به هر حال؛ سخن می‌گفتیم و می‌رفتیم، از من سۆال کرد: « کجا قصد داری؟» گفتم: «مسجد سهله.» فرمود: « به چه جهت؟» گفتم: «به قصد تشرّف زیارت ولیّ عصر«علیه السلام» مقداری که رفتیم به مسجد «زید بن صوحان» که مسجد کوچکی نزدیک مسجد سهله است،‌ رسیدیم؛ داخل مسجد شدیم و نماز خواندیم و بعد از دعایی که سیّد خواند – که گویا دیوار و سنگ‌ها آن دعا را با او می خواندند – احساس انقلابی عجیب در خود نمودم که از وصف آن عاجزم . بعد از دعا، سیّد فرمود :‌« سیّد! تو گرسنه‌ای، چه خوبست شام بخوری.» پس سفره‌ای را که زیر عبا داشت بیرون آورد و در آن مثل اینکه سه قرص نان و دو یا سه خیار سبز بود، که گویا تازه از باغ چیده‌اند و آن وقت چلّه زمستان و سرمای شدیدی بود و من به این معنا منتقل نشدم که این آقا این خیار تازة سبز را در این فصل زمستان از کجا آورده است؟ طبق دستور آقا شام خوردم. سپس فرمود: «بلند شو تا به مسجد سهله برویم.» داخل مسجد شدیم. آقا مشغول اعمال وارده در مقامات شد و من هم به متابعت آن حضرت انجام وظیفه می‌کردم و بدون اختیار نماز مغرب و عشا را به آقا اقتدا کردم و متوجّه نبودم که این آقا کیست. بعد از آنکه اعمال تمام شد، آن بزرگوار فرمود: «ای سیّد ! آیا مثل دیگران بعد از اعمال مسجد سهله به مسجد کوفه می‌روی یا در همین جا می‌مانی؟» پرسیدم:« نمی‌دانم آیا عاقبت کارم خیر است و آیا من نزد صاحب شرع مقدس رو سفیدم؟! » فرمود: عاقبت تو خیر و سعیت مشکور است و رو سفید هستی . گفتم: نمی‌دانم آیا پدر و مادر و اساتید و ذوی الحقوق از من راضی هستند یانه؟ فرمود: «تمام آنها از تو راضی‌اند و درباره‌ات دعا می‌کنند». استدعای دعا کردم برای خودم که موفق باشم برای تألیف و تصنیف ، و آن بزرگوار دعا فرمودند. در اینجا مطالب دیگری است که مجال تفصیل و بیان آن نیست گفتم: «می‌مانم». در وسط مسجد در مقام صادق«علیه السلام» نشستم و به سیّد گفتم: «چای یا قهوه یا دخانیات میل دارید تا آماده کنم؟» در جواب، کلام جامعی را فرمود: « این امور از فضول زندگی است و ما از این فضولات دوریم!» این کلام در اعماق وجودم اثر گذاشت به گونه‌ای که هرگاه یادم می‌آید،‌ ارکان وجودم می‌لرزد. به هر حال؛ مجلس نزدیک به دو ساعت طول کشید و در این مدّت ، مطالبی ردّ و بدل شد که به بعضی آنها اشاره می‌کنم. 1 – درباره «استخاره » سخن به میان آمد ، سیّد عرب فرمود: «ای سیّد با تسبیح به چه نحو استخاره می کنی؟» گفتم: سه مرتبه صلوات می‌فرستم و سه مرتبه می‌گویم: « اَسْتَخیرُ اللهَ بِرَحْمَتِهِ خِیَرةً فی عافِیةٍ » پس قبضه‌ای از تسبیح را می‌گیرم و دو تا، دو تا می‌شمارم، اگر دو تا ماند، بد است. اگر یکی ماند، خوب است . فرمود: «برای این استخاره، باقی مانده‌ای است که به شما نرسیده و آن این است که هرگاه یکی باقی ماند فوراً حکم به خوبی استخاره نکنید؛ بلکه توقف کنید و دوباره برای ترک عمل استخاره کنید، اگر زوج آمد، کشف می‌شود که استخاره اوّل خوب است امّا  اگر یکی آمد، کشف می شود که استخاره اوّل میانه است.» به حسب قواعد علمیه می‌بایست دلیل بخواهم و آقا جواب دهد، به جای دقیق و باریکی رسیده بودیم، اما به مجرّد این قول، تسلیم و منقاد شدم؛ با آنکه متوجه نیستم که این آقا کیست. 2 – از جمله مطالب این جلسه، تأکید سیّد عرب بر تلاوت و قرائت این سوره‌ها بعد از نمازهای واجب بود: بعد از نماز صبح سوره یس، بعد از نماز ظهر سوره عمّ، بعد از نماز عصر سوره نوح ، بعد از مغرب سوره الواقعه و بعد از نماز عشاء سوره ملک.  3 – دیگر اینکه تأکید فرمودند بر دو رکعت نماز بین مغرب و عشاء که در رکعت اوّل بعد از حمد، هر سوره‌ای خواستی می‌خوانی و در رکعت دوّم بعد از حمد«سوره واقعه» را می‌خوانی و فرمود: کفایت می‌کند این از خواندن سوره واقعه بعد از نماز مغرب، چنان که گذشت. 4 – تأکید فرمود که بعد از نمازهای پنجگانه این دعا را بخوان: اللهُمَّ سَرِّحْنی عَنِ الْهُمُومِ وَ الْغُمُومِ وَ وَحْشَتِ الصَّدرِ وَ وَسْوَسَةِ الشَیْطانِ بِرَحْمَتِکَ یا اَرْحَمَ الرّاحِمینَ. 5 – و دیگر تأکید داشتند بر خواندن این دعا بعد از ذکر رکوع در نمازهای یومیه خصوصاً رکعت آخر:  اَللّهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَ تَرَحَّمْ عَلی عَجْزِنا وَ أًَغِثْنا بِحَقِّهِمْ. «برای این استخاره، باقی مانده‌ای است که به شما نرسیده و آن این است که هرگاه یکی باقی ماند فوراً حکم به خوبی استخاره نکنید؛ بلکه توقف کنید و دوباره برای ترک عمل استخاره کنید، اگر زوج آمد، کشف می‌شود که استخارة اوّل خوب است امّا اگر یکی آمد، کشف می شود که استخارة اوّل میانه است» 6 – در تعریف و تمجید از «شرایع الاسلام» مرحوم محقّق حلّی فرمود: تمام آن مطابق با واقع است مگر کمی از مسائل آن. 7 – تأکید فرمودند بر خواندن قرآن و هدیه کردن ثواب آن، برای شیعیانی که وارثی ندارند یا دارند و لکن یادی از آنها نمی‌کنند. 8 – تأکید کردند بر تحت الحنک را زیر حنک دور دادن و سر آن را در عمامه قرار دادن، چنان که علمای عرب به همین نحو عمل می‌کنند و فرمود: در شرع، چنین رسیده است. 9- تأکید بر زیارت سیّد الشهداء«علیه السلام» 10- پرسیدم:« نمی‌دانم آیا عاقبت کارم خیر است و آیا من نزد صاحب شرع مقدس رو سفیدم؟! » فرمود: عاقبت تو خیر و سعیت مشکور است و رو سفید هستی. گفتم: نمی‌دانم آیا پدر و مادر و اساتید و ذوی الحقوق از من راضی هستند یانه؟ فرمود: «تمام آنها از تو راضی‌اند و درباره‌ات دعا می‌کنند». استدعای دعا کردم برای خودم که موفق باشم برای تألیف و تصنیف ، و آن بزرگوار دعا فرمودند. در اینجا مطالب دیگری است که مجال تفصیل و بیان آن نیست. پس خواستم به خاطر حاجتی از مسجد بیرون روم، آمدم نزد حوضی که در وسط راه، قبل از خارج شدن از مسجد قرار دارد. به ذهنم رسید چه شبی بود و این سیّد عرب کیست که این همه با فضیلت است؟! شاید همان مقصود و معشوقم باشد! تا این مطلب به ذهنم خطور کرد، مضطربانه برگشتم و آن آقا را ندیدم و کسی هم در مسجد نبود. یقین پیدا کردم که آقا را زیارت کردم و غافل بود. مشغول گریه شدم و همچون دیوانه اطراف مسجد گردش می‌کردم تا صبح شد، چون عاشقی که بعد از وصال، مبتلا به هجران شده باشد. این بود اجمالی از تفصیل که هر وقت آن شب به یادم می‌آید، بهت زده می شوم. ( شیفتگان حضرت مهدی «علیه السلام» ، ج 1، ص 130) منبع: مرکز تخصصی مهدویت

ادبیات انتظار مقوله انتظار امام زمان(عج) و موعود در دسته ادبیات آیینی جای می‌گیرد. به هر لحاظ این نوع ادبیات نیز گستردگی خاص و محورها و ویژگی های خاصی نیز دارد.  گرایش کار در  ادبیات انتظار در کشور ما در سال های پس از انقلاب اسلامی سر عت بیشتری گرفت. این پیشرفت در حوزه ادبیات داستانی و به طور کلی داستان نیز به وقوع پیوست، ولی هنوز برای رسیدن به حد مطلوب فاصله داریم. حضرت مسیح(ع) یکی از نمادهای انتظار و از شاخصه‌های ادبیات انتظار و موعودگرا در غرب به شمار می‌رود، در تاریخ ادبیات جهان  آثار فوق العاده زیادی درباره حضرت مسیح(ع) و مقولات آخرالزمانی و منجی گرایی خلق شده است. آثاری از روزگاران دور تا امروز که هر روز نیز بر تعداد آن اضافه می‌شود. در بحث ادبیات داستانی با محوریت انتظار در ایران نیز باید گفت علی رغم تلاش هایی که پس از انقلاب در این عرصه به عمل آمده است، باید گفت برای رسیدن به حد مطلوب در خلق آثار فاخر مهدوی و موعودی راه طولانی ای در پیش رو داریم، زیرا  چه به لحاظ گستردگی و چه به لحاظ  حساسیت و تقدس این موضوع کمتر هنرمندی توانسته ‌است با جرات به این عرصه وارد شود.ادبیات انتظار ژانر خاصی است که ویژگی های خاص خودش را دارد. در این حوزه همان طور که قبلا نیز به آن اشاره شد کارهای خوبی صورت گرفته است. حتی سخنرانی ها و خطابه‌ها و آثار مکتوبی که از علما و روحانیون در این حوزه دیده می‌شود نیز به گونه‌ای زیبا خودنمایی می‌کند، ولی وقتی در جهان داستان وارد می‌شویم باید قواعد و معیارهای خلق داستان فاخر را نیز مراعات کنیم. یک هنرمند در صورتی می‌تواند به خلق یک داستان خوب در حوزه انتظار و مهدویت اقدام کند که ضمن این که مطالعات فراوانی را در این حوزه معرفتی باید کسب کند می‌بایست از خلاقیت و توانایی خاص فنی و تکنیکی بالایی نیز برخوردار باشد.

سایت رسمی مهدیه وادقان - ادبیات انتظار