سایت وادقان

دلیل بر این معنى روایتى است که در بحار به نقل از مناقب ابن شهر آشوب آمده است این ‏که: شیعیان نیشابور (در زمان امامت حضرت موسى بن جعفرعلیهما السلام) جمع شدند، و شخصى به نام محمد بن على نیشابورى را انتخاب کردند تا به مدینه برود و حقوق شرعى و هدایاى شیعیان را به خدمت امام زمانشان ببرد، سى هزار دینار و پنجاه هزار درهم پول و مقدارى جامه به محمد بن على دادند. در این میان یکى از بانوان باایمان به نام شطیطه یک درهم تمام عیار و یک تکه پارچه خام که با دست خودش رشته بود و چهار درهم ارزش داشت پیش آورد و گفت: خداوند از حقّ خجالت نمى‏کشد یعنى حقوق امام‏علیه السلام گرچه کم باشد باید پرداخت....ارسال توسط:مجید   دلیل بر این معنى روایتى است که در بحار به نقل از مناقب ابن شهر آشوب آمده است این ‏که: شیعیان نیشابور (در زمان امامت حضرت موسى بن جعفرعلیهما السلام) جمع شدند، و شخصى به نام محمد بن على نیشابورى را انتخاب کردند تا به مدینه برود و حقوق شرعى و هدایاى شیعیان را به خدمت امام زمانشان ببرد، سى هزار دینار و پنجاه هزار درهم پول و مقدارى جامه به محمد بن على دادند. در این میان یکى از بانوان باایمان به نام شطیطه یک درهم تمام عیار و یک تکه پارچه خام که با دست خودش رشته بود و چهار درهم ارزش داشت پیش آورد و گفت: خداوند از حقّ خجالت نمى‏کشد یعنى حقوق امام‏علیه السلام گرچه کم باشد باید پرداخت. آن‏گاه این جمعیت جزوه‏اى آوردند که هفتاد ورق بود، در هر صفحه سؤالى نوشته بودند و بقیّه‏اش سفید بود تا جواب زیر آن نوشته شود، هر دو صفحه را روى هم گذاشته و با سه بند که هر بندى یک مهر خورده بود بسته بودند. گفتند: این جزوه را شب هنگام به خدمت امام‏علیه السلام ببر و فرداى آن بازگیر و مهرها را نگاه کن اگر نشکسته بود پنج تا از آن‏ها را بشکن و ببین آیا جواب سؤال‏ها را داده است یا نه، که اگر بدون شکسته شدن مهرها جواب داده بود، او همان امام است و مستحقّ این اموال و گرنه اموال را به ما بازگردان. محمد بن على نیشابورى به مدینه مشرّف شد و نزد عبد اللَّه افطح رفت، او را امتحان کرد و دانست که او شایستگى مقام امامت را ندارد، از خانه او بیرون رفت در حالى که مى‏گفت: رَبِّ اهْدِنِی إِلى سَواءِ الصِّراطِ؛ خدایا مرا به راه راست هدایت فرما.همان‏طور که در حیرت ایستاده بود کودکى آمد و گفت: کسى را که مى‏خواهى اجابت کن و او را به خانه حضرت موسى بن جعفرعلیهما السلام برد، تا چشم حضرت بر او افتاد، فرمود: اى ابوجعفر چرا ناامید مى‏شوى و چرا به سوى یهود و نصارى پناه مى‏برى؟ به من روى کن که حجّت و ولىّ خدا هستم. آیا ابوحمزه در کنار مسجد جدّم مرا به تو نشناساند؟ من سؤال‏هایى که در جزوه بود دیروز جواب دادم آن‏ها را نزدم بیاور و درهم شطیطه را هم که در کیسه است و وزن درهمش یک درهم و دو دانق مى‏باشد، برایم بیاور. و آن کیسه چهارصد درهم مى‏باشد که از آن وازورى است و پارچه او با جامه دو برادر بلخى یک جا بسته شده .مى‏گوید: از سخنان آن حضرت عقلم حیران شد، رفتم و آنچه امر فرموده بود آوردم و در پیشگاهش قرار دادم، پس درهم و پارچه شطیطه را برگرفت و روى به من کرد و فرمود: إِنَّ اللَّهَ لا یَسْتَحْىِ مِنَ الحَقِّ اى ابوجعفر سلام مرا به شطیطه برسان و این کیسه پول را به او بده - در آن کیسه چهل درهم بود - آن‏گاه فرمود: قطعه‏اى از کفن‏هایم را نیز به او هدیه کردم، پنبه این کفن از روستاى ما صیدا است، قریه فاطمه‏علیها السلام که خواهرم حلیمه دخت حضرت ابوعبد اللَّه جعفر بن محمد صادق‏علیه السلام آن را رشته است. به شطیطه بگو: تو از هنگام رسیدن ابوجعفر و پول و قطعه کفن تا نوزده روز بیشتر زنده نمى‏مانى؛ پس شانزده درهم از این پول را براى خودت خرج کن و بیست و چهار درهم آن را صدقه و لوازم تجهیز براى خودت قرار بده و من بر جنازه تو نماز خواهم خواند. اى ابوجعفر هرگاه در آن وقت مرا دیدى مطلب را مخفى بدار که براى حفظ جانت بهتر است. سپس فرمود: این اموال را به صاحبانشان برگردان و مهر از این جزوه بگشاى و ببین آیا جواب سؤال‏ها را پیش از آن‏که جزوه را بیاورى داده‏ایم یا نه؟ مى‏گوید: به مهرها نگاه کردم، دیدم دست نخورده است، یکى از مهرها را از وسطشان شکستم دیدم نوشته: عالم‏علیه السلام چه مى‏فرماید درباره مردى که بگوید براى خدا نذر کردم که هر برده‏اى که از قدیم در ملک من بوده آزاد سازم، و چندین برده داشته باشد کدامشان آزادند؟ جواب به خط مبارکشان چنین بود: هرآن‏که پیش از شش ماه در ملکش بوده باید آزاد کند، دلیل بر صحت این معنى آیه شریفه است: وَالقَمَرَ قَدَّرْناهُ مَنازِلَ حَتّى عادَ کَالعُرْجُونِ القَدِیمِ [1]و گردش ماه را در منازل معیّن تقدیر کردیم تا مانند شاخه خرما زرد و لاغر به منزل اوّل بازگردد. و جدید آن است که شش ماه نداشته باشد. مهر دومى را گشودم دیدم نوشته‏اند: چه مى‏فرماید عالم‏علیه السلام درباره مردى که بگوید: واللَّه مال کثیر بسیار صدقه خواهم داد. چقدر باید صدقه بدهد؟ پاسخ آن به خط آن حضرت زیرش نوشته بود: شخصى که سوگند خورده اگر گوسفنددار است باید هشتاد و چهار گوسفند صدقه بدهد و اگر شتردار است هشتاد و چهار شتر بدهد و اگر پول‏دار است هشتاد و چهار درهم بدهد. دلیل بر آن است آیه: لَقَدْ نَصَرَکُمُ اللَّهُ فِی مَواطِنَ کَثِیرَةٍ؛ [2] و همانا خداوند شما را در جاهاى بسیار یارى کرد. که جنگ‏هاى پیامبر تا هنگام نزول این آیه هشتاد و چهار جاى بوده است. سومین مهر را که گشودم دیدم نوشته: عالم‏علیه السلام چه مى‏فرماید درباره مردى که قبرى را شکافته و سر میّتى را از تن جدا نموده و کفنش را دزدیده باشد؟ جواب به خطّ حضرتش مسطور بود: دست دزد به خاطر این‏که از حرز و جاى بسته دزدى کرده بریده شود و صد دینار براى بریدن سر میّت بر او لازم است، زیرا که ما میّت را به منزله جنین در شکم مادر فرض مى‏کنیم که هنوز روح در او نیامده باشد که دیه نطفه بیست دینار و... تا آخر مسأله. هنگامى که ابوجعفر محمد بن على نیشابورى به خراسان بازگشت، دید کسانى که آن حضرت اموالشان را رد کرده به مذهب فطحیه وارد شده‏اند، ولى شطیطه بر همان مذهب حقّ باقى مانده، سلام حضرت کاظم‏علیه السلام را به او رساند و کیسه پول و قطعه کفن را به او داد. پس همان‏طور که حضرت فرموده بود به مدت نوزده روز شطیطه زنده ماند و چون از دنیا رفت، امام‏علیه السلام سوار بر شترى آمد، پس از پایان مراسم او بر شتر خود سوار شد و راه بیابان پیش گرفت و فرمود: به اصحاب خودت مطلب را در میان بگذار و سلام مرا به آن‏ها برسان و به ایشان بگو که: من و امامان نظیر من باید که پاى جنازه‏هاى شما حاضر شویم در هر جا که از دنیا بروید، پس تقواى خدا را در خود حفظ کنید. [3]گفتنى است که قبر این بانوى سعادتمند همچنان در شهر نیشابور زیارتگاه ارادتمندان به خاندان پیامبر و شیعیان آن‏ها است و به نام بى‏بى شطیطه معروف است.                                                                                      ارسال  توسط:مجید   [1]سوره یس، آیه 39. [2]سوره توبه، آیه 25. [3]بحار الانوار: 73/48.
۰ ۰